Tembang Macapat

Tembang Macapat yaiku tembang utawa puisi tradisional ing tlatah Jawa sing paugeran–paugerane ono telu, yaiku guru lagu, guru gatra, lan guru wilangan. Ing ngisor iki bakal tak jelaske apa iku tembang macapat. Tembang macapat cacahe ana sewelas, yaiku (1) maskumambang, (2)mijil, (3) sinom, (4) kinanti, (5) asmarandana, (6) gambuh,(7) dandanggula, (8) durma, (9) pangkur, (10) megatruh,dan (11) pucung.

Asal mulane macapat isih ditliti dening para ahli sastra lan budaya Jawa. Ana sing percaya digawe dening Prabu Dewawasesa utawa Prabu Banjaran Sari ing Sigaluh ing taun 1279 Masehi. Panemu liyane mratelakake yen macapat ora digawe dening wong siji, nanging dening sawetara wali lan bangsawan. Pangripta kasebut antawisipun Sunan Giri Kedaton, Sunan Giri Prapen, Sunan Bonang, Sunan Gunung Jati, Sunan Muryapada, Sunan Kali Jaga, Sunan Drajat, Sunan Kudus, Sunan Geseng, Sunan Majagung, Sultan Pajang, Sultan Adi Eru Cakra, lan Adipati Nata Praja.

Nalika Islam teka ing Tanah Jawa, para Wali Sanga nggunakake macapat minangka sarana dakwah lan nyebarake agama Islam ing pulo kasebut. Geguritan kang kinandhut ing tembang macapat iku akeh kang ngandharake nilai-nilai kang diwulangake ing Al-Qur’an. Tuladhanipun wonten ing Al-Qur’an wonten ayat ingkang maos Kullu nafsin dzaaiqotul maut ‘saben nyawa mesthi mati’ ingkang dipunandharaken ing macapat megatruh ingkang tegesipun misahaken jiwa kaliyan raganipun manungsa. Wonten ing tembang macapat megatruh ingkang tegesipun pejah menika kathah piweling ingkang dipunandharaken supados saben tiyang tansah nindakaken kabecikan minangka bekal gesang ing akhirat.